មាននិទានមួយថាៈ មានស្រី
៤
នាក់បានឃើញចោរម្នាក់ដែលព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យរាជបុរសដោតនៅត្រង់ទ្វារបន្ទាយ,
ប៉ុន្តែមិនទាន់ស្លាប់ ទើ់បស្រីទាំង ៤ នាក់គិតព្រមព្រៀងគ្នាចូលទៅសូមសោះចោរនោះ
អំពីព្រះមហាក្សត្រ ព្រះអង្គទ្រង់ព្រះរាជានុញ្ញាតឲ្យលោះយកចោរនោះ
តែទ្រង់ឲ្យយកមាសមួយពាន់ដម្លឹងដាក់ឃ្លាំង ។ ឯស្រី ៣ នាក់គ្មានមាសថ្វាយ
មានតែស្រីម្នាក់មានមាសមួយពាន់ដម្លឹងថ្វាយជាថ្លៃចោរ ។ លោះរួចជ្រះស្រឡះហើយយកចោរនោះមកនៅផ្ទះជាមួយគ្នា,
ស្រីម្នាក់ខំសង្វាតដេកឱបក្រុងរក្សាមើលដុសលាងខ្ទុះសំអុយសព្វថ្ងៃ,
ស្រីម្នាក់ខំសង្វាតរកស៊ីលក់ដូរយកប្រាក់មកចិញ្ចឹម ។
លុះចំណេរយូរទៅចោរនោះបានសះជាជម្ងឺ
ហើយស្រីទាំង ៤ នាក់ ឈ្លោះប្រកែកគ្នាដណ្តើមចោរម្នាក់នោះធ្វើជាប្តីតែសព្វខ្លួន
ប៉ុន្តែជជែកមិនដាច់ស្រេច ព្រោះគ្មានអ្នកណាសម្រេចសេចក្តីឲ្យ ទើបនាងទាំង ៤
នាក់នាំគ្នាទៅដល់ចៅក្រមជំរាបប្តឹងតាមដំណើររាងខ្លួន ។
ចៅក្រមជំនុំជម្រះក្តីនោះពុំបាន ក៏នាំនាងទាំង ៤
នាក់ឡើងក្រាបបង្គំទូលព្រះមហាក្សត្រតាមដំណើរទីទៃ ៗ
។ ស្រីទាំង ៤ នាក់ក្រាបទូលថា “ បើសេចក្តីដូច្នេះ តើចោរនេះនឹងបានជាប្តីរបស់ស្រីណា
? “ ។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រះពិចារណា
ក្នុងព្រះរាជហឫទ័យឈ្វេងយល់ស្រេចហើយ ទើបទ្រង់មានព្រះបន្ទូលបង្គាប់ថា “
នាងដែលមានតែមាសឲ្យទៅលោះចោរមកហើយ មិនបានចែរក្សារកថ្នាំចាំជម្ងឺ
មិនាបានដេកឱបក្រុងរក្សាមើលជម្ងឺនោះត្រូវទុកជាម្តាយ,
ឯនាងដែលខំសង្វាតដេកឱបក្រុងរក្សាថែទាំជម្ងឺដុសលាងសំអុយអសោចិសព្វថ្ងៃនោះ
ត្រូវបានជាប្រពន្ធព្រះស្តែងចោរនោះ,
ចំណែកនាងដែលខំសង្វាតលក់ដូរយកប្រាក់មកចិញ្ចឹមចោរនោះត្រូវបានជាបង ” ។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់កាត់សេចក្តីដូច្នេះ
ហៅសុគតិគមនំល្អប្រពៃហោង ។
(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ
ប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ ភាគ ៣)
