វាតមិគជាតក
កាលគ្រាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតវ័ន
ព្រះអង្គបានសម្តែងពីរឿងព្រះចុលបិណ្ឌបាតិកតិស្សត្ថេរៈ អស់ឈាន
ដោយសារតែជាប់ជំពាក់នឹងរស់ជាតិអាហារ ដើម្បីទូន្មានឲ្យឃើញពីទោសរបស់តណ្ហា
ទើបព្រះអង្គលើកយកជាតកមកតមណាល មានសេចក្តីថា ៖
កាលកន្លងទៅ
នៅសម័យព្រះបាទព្រហ្មទត្តគ្រងរាជ្យនៅក្រុងពារាណសី
គ្រានោះមានអ្នកថែឧទ្យានម្នាក់ឈ្មោះ “សញ្ជ័យ”
ចាប់បានពពែព្រៃមួយក្បាលយកទៅថ្វាយព្រះបាទព្រហ្មទត្ត ព្រះអង្គក៏ត្រាស់សួរថា ៖
“តើអ្នកបានពពែព្រៃមួយនេះពីណាមក?”
នាយសញ្ជ័យក៏ក្រាបទូលតបទៅវិញ...
“ពពែព្រៃមួយនេះបានចូលមករត់លេងនៅក្នុងសួនឧទ្យាន
ហើយទូលបង្គំក៏បានប្រើទឹកឃ្មុំលាបតាមស្លឹកឈើ
ព្រោះដឹងថាសត្វពពែនេះចូលចិត្តរសជាតិផ្អែមឈ្ងុយរបស់ទឹកឃ្មុំ
ទើបវាដើរលិទ្ធតាមស្លឹកឈើដោយមិនដឹងថានេះជាល្បិចកលអ្វីឡើយ។ ទូលព្រះបង្គំលាបលើស្លឹកឈើអស់ជាច្រើនថ្ងៃដើម្បីឲ្យវាជាប់ចិត្តនឹងរសជាតិទឹកឃ្មុំជាមុន
ទើបមកដល់ថ្ងៃនេះទូលបង្គំយកទឹកឃ្មុំមកលាបនឹងបាតដៃវិញម្តងហើយក៏អាចចាប់ពពៃព្រៃនេះបានដោយងាយដូច្នេះ”
ព្រះបាទព្រហ្មទត្តទ្រង់សណ្តាប់ដូច្នេះហើយ
ក៏មានព្រះបន្ទូលឡើង..
“ដោយសារតែតណ្ហាអូសទាញ
វង្វេងនឹងរសជាតិដែលជាឆន្ទរាគៈ ធ្វើឲ្យសត្វពពែព្រៃមួយនេះភ្លេចខ្លួន
ហើយក៏ភ្លាត់ស្នៀតត្រូវគេចាប់បានដោយងាយដូច្នេះ!”
ពេលមានព្រះបន្ទូលចប់ហើយ
ព្រះអង្គក៏បញ្ជាឲ្យគេយកពពែព្រៃនោះទៅព្រលែងនៅក្នុងព្រៃវិញទៅ។
កាលក្រោយមក
នាយសញ្ជ័យកើតជានាងវណ្ណទាសី ពពែព្រៃកើតជាចុលបិណ្ឌបាតិកតិស្សត្ថេរៈ
រីឯព្រះរាជាគឺអង្គតថាគត។
កិលេសតណ្ហាដែលខ្វះបញ្ញាពិចារណា
គឺជាផ្លូវនាំទៅរកក្តីអាប់ឱន។
(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ
ប្រជុំរឿងជាតកភាគ ១ ទំព័រ ៣២ គឹម ចាន់ណា)
