នឡកបានជាតក
កាលគ្រាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធនិមន្តទៅក្រុងកោសលទ្រង់គង់នៅវត្តកេតកវ័ន
ក្បែរស្រះនឡកបានបោក្ខរណី (ស្រះទឹក) ព្រះអង្គបានលើកយករឿងជាតកមកសម្តែង
ដើម្បីបង្ហាញឲ្យឃើញពីមូលហេតុដែលដើមអំពៅត្រែងមានប្រហោងក្នុង ដោយទ្រង់បានដំណាលថា
កាលកន្លងទៅ តថាគតកើតជាស្តេចពានរ មានបរិវារចំនួន ៨
ម៉ឺនក្បាល។ ស្តេច ពានរក៏មានបញ្ញា តែងតែទូន្មានដល់បរិវាររបស់ខ្លួនជានិច្ច។ កាលគ្រាមួយស្តេចពានរបានទូន្មានពួកបរិវារទាំងនោះថា
“ គ្រប់ស្រះបោក្ខរណីតែងមានអារក្សទឹកនៅចាំថែរក្សាជានិច្ច!
បើនរណាចង់ទៅលេងនៅកន្លែងដែលខ្លួនមិនស្គាល់ ត្រូវមកសួរស្តេចពានរយើងជាមុនសិន!”
មានគ្រាមួយស្តេចពានរនាំពួកបរិវាររបស់ខ្លួនទៅរកអាហារនៅក្នុងព្រៃមួយ
ពួកបរិវារទាំងអស់ស្រេកទឹកយ៉ាងខ្លាំង ទើបពួកគេចែកផ្លូវគ្នាដើររកប្រភពទឹក។
លុះពេលជួបហើយ ពួកបរិវារក៏នាំគ្នាអង្គុយចាំនៅមាត់ស្រះនោះ
ព្រោះពួកវាចងចាំពីពាក្យទូន្មានរបស់ស្តេចពានរជានិច្ច។ ពេលស្តេចពានរមកដល់មាត់ស្រះ
ក៏សង្កេតឃើញថាមានតែដានជើងចុះទៅ ប៉ុន្តែមិនឃើញដានជើងឡើងមកសោះឡើយ។ ពេលនោះ
ស្តេចស្វាក៏ដឹងភ្លាមថា ស្រះទឹកមួយនេះប្រាកដជាមានអារក្សទឹកសាហាវឃោរឃៅនៅចាំថែរក្សាមិនខាន។
ចំណែកអារក្សទឹក ពេលមិនឃើញហ្វូងស្វាចុះមកក្នុងស្រះដូច្នោះ
វាក៏បង្ហាញខ្លួនចេញមកឲ្យឃើញ។ ស្តេចពានរក៏ពោលឡើងថា “យើងមិនឲ្យបរិវាររបស់យើងចុះទៅធ្វើចំណីរបស់ឯងជាដាច់ខាត!”
រំពេចនោះស្តេចពានរក៏កាច់ដើមអំពៅត្រែងយកមកកាន់ក្នុងដៃ
រួចអធិដ្ឋាននៅក្នុងចិត្ត ហើយក៏ផ្លុំចូលទៅក្នុងដើមអំពៅត្រែងនោះ
បន្ទាប់មកភាពអស្ចារ្យមួយបានកើតឡើង គឺដើមអំពៅត្រែងក៏ក្លាយទៅជាមានប្រហោង
ទើបស្តេចពានរចែកដើមអំពៅត្រែងដែលប្រហោងនោះ
ឲ្យទៅពួកបរិវារនាំគ្នាបឹតទឹកពីក្នុងស្រះផឹកដើម្បីបំបាត់ការស្រេកទឹកនៅក្នុងគ្រានោះទៅ។
កាលក្រោយមក អារក្សទឹកកើតជាទេវទត្ត
រីឯបរិវារស្វាទាំងអស់កើតជាពុទ្ធបរិស័ទ ចំណែកស្តេចពានរគឺជាអង្គតថាគតនេះឯង។
ការចេះប្រុងប្រយ័ត្នជាប្រចាំ
នឹងនាំយើងឲ្យរួចផុតពីគ្រោះអន្តរាយផងទាំងពួង។
(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ
ប្រជុំរឿងជាតកភាគ ១ ទំព័រ ៤៤ គឹម ចាន់ណា)
