Love Dara

Asian food _ Cambodia food _ Mekong food _ mekong street food25

សាមគ្គីភាព

សម្មោទមានជាតក

កាលគ្រាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់យាងទៅក្រុងកបិលពស្តុ ព្រះអង្គគង់នៅនិគ្រោធា រាម គ្រានោះ មានកើតការវិវាទក្នុងខ្សែព្រះរាជវង្ស ទើបទ្រង់សម្តែងជាតកដើម្បីទូន្មានឲ្យឃើញពីផលប៉ះពាល់នៃការមិនចេះសាមគ្គីគ្នា មានសេចក្តីថា ៖

កាលកន្លងទៅ តថាគតកើតជាស្តេចចាបពូកគ្រប់គ្រងបរិវារទាំងអស់ដែលអា ស្រ័យនៅជិតក្រុងពារាណសី។ គ្រាមួយ ហ្វូងចាបពូកក៏បានហើរទៅជាប់អន្ទាក់សំណាញ់របស់ព្រាន ពេលនោះដែរ ស្តេចចាបពូកក៏ប្រាប់ទៅបរិវារទាំងអស់ឲ្យនាំគ្នាប្រឹងហើរ ព្រមៗគ្នា ដើម្បីលើកសំណាញ់ទៅពាក់នឹងមែកឈើនោះ ទើបអាចរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់បាន។ ពេលក្រោយៗមក ពួកចាបពូកតែងតែធ្វើដូច្នេះរាល់ពេលដែលជាប់សំណាញ់ រហូតអន្ទាក់ព្រានមិនអាចចាប់ហ្វូងចាបនោះបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ មិនបានប៉ុន្មានហ្វូងចាបពូកក៏មានជម្លោះនឹងគ្នា ឯស្តេចចាបកាលបើឃើញដូច្នោះ ក៏គិតថា ប្រាកដជាកើតក្តីអន្តរាយជាមិនខានឡើយ។

ពេលនោះ ស្តេចចាបក៏បាននាំពួកបរិវារដែលនៅមានចិត្តសាមគ្គីគ្នាប្តូរទៅរស់នៅកន្លែងផ្សេង។ រីឯក្រុមចាបពូកដែលបែកបាក់សាមគ្គីគ្នា ដែលផ្តាច់ខ្លួនចេញពីហ្វូងស្តេច ចាបនោះបានចេញទៅរកចំណីជាមួយនឹងក្រុមគ្នាវា ស្រាប់តែភ្លាត់ទៅជាប់នឹងសំណាញ់ព្រាននោះទៀត។ ដោយសារតែខ្វះភាពសាមគ្គីគ្នាចាបនីមួយៗ គិតតែពីហើរទៅទិសផ្សេង ៗ យ៉ាងអនាធិបតេយ្យ។

ទីបំផុត ពួកចាបពូកទាំងនោះត្រូវនាយព្រានចាប់យកទៅឆីអស់គ្មានសល់នាពេលនោះតែម្តង។

កាលក្រោយមក នាយពា្រនបានកើតជាទេវទត្ត ស្តេចចាប់ពូកគឺតថាគត។

សាមគ្គីភាព គឺជាកម្លាំងមួយដ៏រឹងមាំ

ដែលជួយយើងឲ្យរួចផុតពីអន្តរាយទាំងពួង។

“សាមគ្គីរស់ បែកបាក់សាមគ្គីស្លាប់”

https://issuu.com/min-mag/docs/computer_shopper_-_october_2016

https://issuu.com/fpeusa/docs/fpa_programguide_2016__final_

https://issuu.com/mim1984/docs/hs-handbook2015-16

ក្តាន់ និងនាយព្រាន

កុរុង្គមិគជាតក

កាលគ្រាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធគង់នៅវត្តវេឡុវ័ន ព្រះអង្គទ្រង់សម្តែងជាតកដើម្បីប្រកាសប្រាប់ឲ្យដឹងថា ទេវទត្តព្យាយាមធ្វើឃាតព្រះអង្គ មិនមែនត្រឹមតែជាតិនេះនោះទេ គឺតាំងពីអតីតជាតិមកម៉្លេះ។ រឿងនោះមានតំណាលថា ៖

កាលកន្លងទៅ មាននាយព្រានម្នាក់ ចិញ្ចឹមជីវិតនឹងការប្រមាញ់ដោយប្រើធ្នូបាញ់ទៅលើសត្វនោះ។ កាលគ្រានោះ តថាគតកើតជាក្តាន់មួយក្បាលដែលតែងដើររកចំណីនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីក្រុងពារាណសី។

ពេលមួយក្តាននោះបានដើរស្វែងរកអាហារក្រោមដើមល្វាមួយដើម ដែលនាយព្រានធ្វើធ្នើរអង្គុយពីលើដើម្បីឃ្លាំចាំបាញ់សត្វ។ ពាលនាយព្រានឃើញក្តាន់ដើរមកជិត គេក៏លើកធ្នូឡើងត្រៀមនឹងបាញ់ផ្តាច់ជីវិតក្តាន់ ប៉ុន្តែដោយសារតែក្តាន់ចេះ ប្រយ័ត្នប្រ យែង និងដោយមានក្តីមន្ទិលសង្ស័យក្នុងចិត្តថា តើនឹងមានព្រានព្រៃមកសំងំលាក់ខ្លួនលើដើមល្វានោះដែរឬយ៉ាងណា ទើបវាឈប់ពីចម្ងាយសិនដើម្បីមើលស្ថានការណ៍ឲ្យជាក់ច្បាស់មុននឹងចូលទៅជិត។

ពេលឃើញក្តាន់មិនព្រមដើរចូលមកដូច្នេះ នាយព្រាយក៏បោះផ្លែល្វាមួយមកដី ដើម្បីបញ្ឆោតក្តាន់ឲ្យខិតខ្លួនចូលមកជិតបន្តិច។ ក្តាន់ឃើញផ្លែល្វាជ្រុះពីដើមដូច្នេះ វាក៏ប្រាកដក្នុងចិត្តថា នាយព្រានកំពុងលាក់ខ្លួននៅលើដើមល្វាមួយដើមនោះហើយ ទើបវាស្រែកទៅកាន់នាយព្រាននោះថា “អ្នកឯងបោះផ្លែល្វាមកដីដើម្បីបញ្ឆោតរូបយើងមែនទេ? នោះអ្នកពិតជាគិតខុសហើយ! ការធ្វើបែបនេះ បញ្ជាក់ឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថាអ្នកឯងកំពុងតែលាក់ខ្លួននៅទីនេះឯង! អ្នកឯងមិនអាចធ្វើអ្វីយើងបានទេ! ប៉ុន្តែទោះបីជាអ្នកឯងគ្មានឱកាសសម្រាប់សម្លាប់យើងមែន តែអ្នកគ្មានឱកាសគេចផុតពីនរក ១៦ ជាន់នោះដែរ!”

ពោលចប់ ក្តាន់ក៏ដើរចេញពិដើមល្វាមួយដើមនោះ រួចដើរស្វែងរកអាហារនៅទីកន្លែងផ្សេងជាបន្តទៀត។

កាលក្រោយមក នាយព្រានកើតជាទេវទត្ត រីឯក្តាន់ដែលចេះប្រយ័ត្នខ្លួន គឺជាអង្គតថាគត។

អ្នកដែលមិនធ្វេសប្រហែស តែងរួចផុតពីគ្រោះភ័យទាំងឡាយ។

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ប្រជុំរឿងជាតកភាគ ១ ទំព័រ ៤៦ គឹម ចាន់ណា)

https://issuu.com/pgcambodia/docs/angkor_oct14

https://issuu.com/pgcambodia/docs/arun_jun16

មូលហេតុដែលដើមអំពៅត្រែងប្រហោងក្នុង

នឡកបានជាតក

កាលគ្រាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធនិមន្តទៅក្រុងកោសលទ្រង់គង់នៅវត្តកេតកវ័ន ក្បែរស្រះនឡកបានបោក្ខរណី (ស្រះទឹក) ព្រះអង្គបានលើកយករឿងជាតកមកសម្តែង ដើម្បីបង្ហាញឲ្យឃើញពីមូលហេតុដែលដើមអំពៅត្រែងមានប្រហោងក្នុង ដោយទ្រង់បានដំណាលថា

កាលកន្លងទៅ តថាគតកើតជាស្តេចពានរ មានបរិវារចំនួន ៨ ម៉ឺនក្បាល។ ស្តេច ពានរក៏មានបញ្ញា តែងតែទូន្មានដល់បរិវាររបស់ខ្លួនជានិច្ច។ កាលគ្រាមួយស្តេចពានរបានទូន្មានពួកបរិវារទាំងនោះថា “ គ្រប់ស្រះបោក្ខរណីតែងមានអារក្សទឹកនៅចាំថែរក្សាជានិច្ច! បើនរណាចង់ទៅលេងនៅកន្លែងដែលខ្លួនមិនស្គាល់ ត្រូវមកសួរស្តេចពានរយើងជាមុនសិន!”

មានគ្រាមួយស្តេចពានរនាំពួកបរិវាររបស់ខ្លួនទៅរកអាហារនៅក្នុងព្រៃមួយ ពួកបរិវារទាំងអស់ស្រេកទឹកយ៉ាងខ្លាំង ទើបពួកគេចែកផ្លូវគ្នាដើររកប្រភពទឹក។ លុះពេលជួបហើយ ពួកបរិវារក៏នាំគ្នាអង្គុយចាំនៅមាត់ស្រះនោះ ព្រោះពួកវាចងចាំពីពាក្យទូន្មានរបស់ស្តេចពានរជានិច្ច។ ពេលស្តេចពានរមកដល់មាត់ស្រះ ក៏សង្កេតឃើញថាមានតែដានជើងចុះទៅ ប៉ុន្តែមិនឃើញដានជើងឡើងមកសោះឡើយ។ ពេលនោះ ស្តេចស្វាក៏ដឹងភ្លាមថា ស្រះទឹកមួយនេះប្រាកដជាមានអារក្សទឹកសាហាវឃោរឃៅនៅចាំថែរក្សាមិនខាន។

ចំណែកអារក្សទឹក ពេលមិនឃើញហ្វូងស្វាចុះមកក្នុងស្រះដូច្នោះ វាក៏បង្ហាញខ្លួនចេញមកឲ្យឃើញ។ ស្តេចពានរក៏ពោលឡើងថា “យើងមិនឲ្យបរិវាររបស់យើងចុះទៅធ្វើចំណីរបស់ឯងជាដាច់ខាត!”

រំពេចនោះស្តេចពានរក៏កាច់ដើមអំពៅត្រែងយកមកកាន់ក្នុងដៃ រួចអធិដ្ឋាននៅក្នុងចិត្ត ហើយក៏ផ្លុំចូលទៅក្នុងដើមអំពៅត្រែងនោះ បន្ទាប់មកភាពអស្ចារ្យមួយបានកើតឡើង គឺដើមអំពៅត្រែងក៏ក្លាយទៅជាមានប្រហោង ទើបស្តេចពានរចែកដើមអំពៅត្រែងដែលប្រហោងនោះ ឲ្យទៅពួកបរិវារនាំគ្នាបឹតទឹកពីក្នុងស្រះផឹកដើម្បីបំបាត់ការស្រេកទឹកនៅក្នុងគ្រានោះទៅ។

កាលក្រោយមក អារក្សទឹកកើតជាទេវទត្ត រីឯបរិវារស្វាទាំងអស់កើតជាពុទ្ធបរិស័ទ ចំណែកស្តេចពានរគឺជាអង្គតថាគតនេះឯង។

ការចេះប្រុងប្រយ័ត្នជាប្រចាំ

នឹងនាំយើងឲ្យរួចផុតពីគ្រោះអន្តរាយផងទាំងពួង។

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ប្រជុំរឿងជាតកភាគ ១ ទំព័រ ៤៤ គឹម ចាន់ណា)

https://issuu.com/pgcambodia/docs/angkor_jul15

https://issuu.com/pgcambodia/docs/angkor_jul14

សន្សំបញ្ញា ជួយការពារជីវិត

តិបល្លត្ថមិគជាតក

កាលគ្រាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់គង់នៅវត្តពទ្រ្ទិការាម នាក្រុងកោសម្ពី ទ្រង់សរសើរព្រះរាហុល ដែលជាមនុស្សស្រឡាញ់ការសិក្សា ទើបព្រះអង្គលើកជាតកមកតំណាល មានសេចក្តីថា ៖

កាលកន្លងទៅ តថាគតកើតជាស្តេចប្រើសដែលមានបរិវារយ៉ាងច្រើន ។ កាលគ្រាមួយនាងប្រើសដែលត្រូវជាប្អូនស្រី បានយកកូនមកផ្ញើដើម្បីបានរៀនសូត្របំពេញវិជ្ជាការពារជីវិត។ ប្រើសដែលត្រូវជាក្មួយបានខិតខំព្យា យាមរៀនសូត្រ និងស្តាប់តាមឱវាទ ដំបូន្មានរបស់ស្តេចប្រើសគ្រប់ប្រការ។ លុះថ្ងៃមួយប្រើសកំលោះចេញទៅរកស៊ីនៅឯជាយព្រៃដោយមិនបានប្រយ័ត្ន ខ្លួនក៏ភ្លាត់ជើងធ្លាក់ចុះចូលក្នុងអន្ទាក់របស់នាយព្រាន ហើយស្រែកលាន់កងរំពងពេញព្រៃដោយក្តីឈឺចាប់។ ប្រើសជាមាតា ពេលបានឮសូរសម្រែករបស់កូនដូច្នោះ ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ធ្វើដំណើរទៅរកស្តេចប្រើសដើម្បីសុំការជួយសង្គ្រោះ។ ស្តេចប្រើសបានពោលថា “មិនបាច់បារម្ភទេ! គេរៀនចេះវិជ្ជាការពារខ្លួនរួចអស់ហើយ”